نمایشگاه عکس شب های پرستاره ایران 3 تا 17 اردیبهشت از ساعت 10 الی 15
مکان: خ ولیعصر خ زعفرانیه نبش خ پرزین بغدادی، نگارخانه موزه زمان
روز جهانی نجوم مثل 10 سال گذشته امسال هم جمعه 3 اردیبهشت در تهران و جای جای ایران برگزار میشود.
امسال در تهران دو مرکز میزبان این روز خواهند بود.
رصدخانه زعفرانیه و مرکز علوم ستاره شناسی تهران
همراه با رصد سیاره زهره، مریخ و زحل با تلسکوپ
سخرانی و همایشهای متنوع نجومی
مسابقه نجومی
حضور منجمان بزرگ تاریخ در بین عموم!!
برای آگاهی از آدرس مراکز به وبلاگ زیر مراجعه کنید.
http://www.astroday89.blogspot.com/
همچنین حسینیه ارشاد از تاریخ 4 اردیبهشت تا 9 اردیبهشت از ساعت 9صبح میزبان برنامه های هفته نجوم خواهد بود.
تلفن تماس حسینیه ارشاد 22866465
برای اطلاعات بیشتر با شماره 09372515129 تماس بگیرید.
با تشکر. جعفری
این نمای واضح و گسترده میدان٬ نور فروسرخ کهکشان مارپیچی آندرومدا (M31 ) را به نمایش می‌گذارد. غبار گرم‌شده از سوی ستارگان جوان آندرومدا به رنگ زرد و قرمز نمایان است و این در حالی است که ستارگان پیرتر با غباری مایل به آبی مشاهده می‌شوند. این تصویر آسمانی با رنگ کاذب ترکیبی از تصاویر ماهواره ی جدید ناسا٬ پی‌جوی نقشه‌بردار فروسرخ گسترده میدان (WISE )٬ است. آندرومدا با قطر بیش از دو برابر قطر کهکشان راه شیری بزرگترین کهکشان در گروه محلی است. کهکشان‌های اقماری آندرومدا٬ M110 (پایین) و M32 (بالا) نیز در این میدان‌های ترکیبی قرار می‌گیرند. ماهواره‌ی WISE در دی ماه سال جاری پرتاب شد و در 25ام بهمن ماه نقشه‌‌برداری شش ماهه‌ی خود را از آسمان آغاز کرد. این ماهواره که انتظار می‌رود علاوه بر کشف سیارک‌ها‌ی نزدیک به زمین جهان دورتر را نیز بر ما مکشوف سازد٬ آشکارساز‌های حساس فروسرخ آن با هیدروژن منجمد خنک میشود.
منبع: ماهنامه نجوم
مترجم: آذر محمدآبادی
چه چیزی سحابی پرگل روزت را احاطه کرده است؟ برای بهتر تصویر کردن این ناحیه از آسمان به تازگی عکسی چشمگیر با میدان دید باز و عمیق گرفته شده که در آن علاوه بر این سحابی نشری مشهور پرگل که در گوشه ی سمت راست قرار دارد چندین جرم برجسته ی دیگر آسمان هم نمایان شده اند. مرکز سحابی روزت که NGC 2237 نام دارد پر از ستاره های درخشان آبی رنگ است که متعلق به خوشه ی ستاره ای باز NGC 2244 هستند و بادها و نور پرانرژی آن ها از مرکز سحابی خارج می شود. در پایین گل مشهور که نمادی از روز ولنتاین است، ستونی از گاز و غبار قرار دارد که مانند ساقه ی یک رز به نظر می آید ولی طولش صدها سال نوری است. در میان تصویر بالا ستاره ی آبی رنگی درست در زیر و سمت چپ مرکز قرار گرفته کهS تکشاخ نامیده می شود. این ستاره بخشی از خوشه ی باز ستاره ای است که NGC 2264 نامیده می شود و به خوشه ی دانه برف معروف است. سمت راست S تکشاخ عارضه ی تیره ی نوک تیزی قرار دارد که سحابی مخروطی نامیده می شود. این سحابی احتمالاً در اثر وزش باد از ستاره ی پرجرمی که غبار آنرا پوشانیده به این شکل درآمده است. در سمت چپ S تکشاخ، سحابی خز روباه قرار گرفته است. ناحیه ای پر آشوب که در اثر تغییرات سریع خوشه ی دانه برف ایجاد شده است. ناحیه ی روزت، در فاصله ی تقریباً 5000 سال نوری از ما، حدوداً دو برابر دورتر از ناحیه ی احاطه کننده ی S تکشاخ است. کل این زمینه را می توان با یک تلسکوپ کوچک که به سوی صورت فلکی تکشاخ (Monoceros) نشانه رفته باشد مشاهده کرد.
مترجم: بهدخت عرفانیان
این خوشۀ باز ستاره ای زیبا، تقریباً به وسعت قرص کامل ماه در آسمان است. این جرم که در تلسکوپ های کوچک به راحتی احساس می شود، با فاصله ای حدود 1800 سال نوری در صورت فلکی برساووش قرار گرفته. در آن فاصله، طبیعتاً باید M34 حدود 15 سال نوری وسعت داشته باشد. تمامی ستارگان M34 با سنی حدود 200 میلیون سال (مترجم: آن ها تازه در دوران نوجوانی خود قرار دارند.) ، در یک زمان و در یک ابر غبار و گاز شکل گرفته اند. اما مانند تمامی خوشه های ستاره ای باز، در صفحۀ کهکشانمان می گردد. M34 سر انجام تحت تأثیر کشش های جاذبه ای و مواجهه با ابر های میان ستاره ای و دیگر ستارگان راه شیری، دچار پراکندگی خواهد
شد. بیش از 4 میلیارد سال پیش، خورشید ما هم در یک چنین خوشۀ باز ستاره ای شکل گرفته است
منبع: ماهنامه نجوم
کهکشان عجیب NGC 1097 در فاصله 45 میلیون سال نوری از ما و در صورت فلکی جنوبی کوره، قرار گرفته است. همدم کوچک کهکشانی آن در پایین – سمت چپ مرکز کهکشان، قرار گرفته و به نظر می آید که در بازوهای مارپیچی این کهکشان پنهان شده است؛ اما به هر حال این ویژگی بخصوص کهکشان NGC 1097 نیست. در عوض، این تصویر با نوردهی بسیار زیادی توانسته است ویژگی کم نور این کهکشان یا همان فوران های مرموز آن را به تصویر بکشاند. یکی از این فوران ها در خارج از بازوهای پر نور کهکشانی و در پایین – سمت راست کهکشان دیده می شود. در حقیقت چهار فوران کم نور تر دیگر هم در تصاویر نور مرئی از NGC 1097 ، شناسایی شده اند. فوران ها با آثاری از موج پرتو های ایکس، در هسته این کهکشان هم دیده می شوند. اما ممکن است رد های فسیل شده و به جای مانده ازفوران ها، مربوط به ادغام یک کهکشان بسیار کوچک در این کهکشان مارپیچی بزرگ، در گذشته های دور بوده باشد. هسته NGC 1097 که عضوی از دسته سیفِرت می باشد (مترجم: دسته ای از هسته کهکشان ها که خطوط طیفی قوی بر اثر یونش زیاد گاز ها ایجاد می کنند) ، میزبانی برای یک سیاه چاله بسیار پر جرم شده است.
مترجمان: علیرضا عظیمی و مهدی زمانی
منبع:ماهنامه نجوم
